بوليوي را بايد کشور کودتاها ناميد زيرا در سال‌‌هاي 1825 تا 1979 در مجموع‌ 189 کودتاي‌ نظامي‌ در اين‌ کشور رخ‌ داده‌ که‌ از قدرت‌ بي‌حد نظاميان‌، اختناق‌ شديد و رواج‌ فساد و ارتشا حکايت‌ مي‌کند. در يکي‌ از اين‌ کودتاها در سال‌ 1964 ژنرال‌ بارينتوس‌ بر سر کار آمد. ژنرال‌ بارينتوس‌ در رياست‌ مملکت‌ با ژنرال‌ آلفردو اوواندا تا ژانويه‌ 1969 همکاري‌ کرد. در همين‌ سال‌ جناب‌ اوواندا با يک‌ کودتا قدرت‌ را قبضه‌ کرد و اندکي‌ بعد وي نيز کودتاي‌ يک‌ نظامي‌ ديگر از کار برکنار شد.1

شيخ باقر كاظمي (ره ) فرمود: در نجف شخصي به نام شيخ حسين آل رحيم زندگي مي كرد كه مردي پاك طينت و ازمقدسين و مـشـغـول بـه تـحـصـيل علم بود.
ايشان به مرض سل مبتلا شد، به طوري كه باسرفه كردن از سـيـنـه اش اخلاط و خون خارج مي شد.
با همه اين احوال در نهايت فقرو پريشاني بود و قوت روز خـود را هـم نـداشت .
غالب اوقات نزد اعراب باديه نشين درحوالي نجف اشرف مي رفت تا مقداري قوت ، هر چند كه جو باشد بدست آورد.
باوجود اين دو مشكل ، دلش به زني از اهل نجف تمايل پيدا كـرد، امـا هـر دفـعـه كه او راخواستگاري مي كرد، نزديكان زن به خاطر فقرش جواب مثبت به او نمي دادند وهمين خود علت ديگري بود كه در هم و غم شديدي قرار بگيرد.
مـدتـي گـذشـت و چـون مـرض و فقر و نااميدي از آن زن ، كار را بر او مشكل كرده بود،تصميم گـرفـت عـمـلـي را كـه در بين اهل نجف معروف است انجام دهد، يعني چهل شب چهارشنبه به مسجد كوفه برود و متوسل به حضرت بقية اللّه ارواحنافداه بشود، تا به مقصدبرسد.
شـيخ حسين مي گويد: من چهل شب چهارشنبه بر اين عمل مواظبت كردم .
شب چهارشنبه آخر شد.

اعتقاد به‌ وجود منجي‌ جهاني، و اهتزاز پرچم‌ حاکميت‌ توحيد در پايان‌ جهان‌ به‌ دست‌ پيشواي‌ عدل‌ و آزادي‌ (حضرت‌ حجت‌بن‌الحسن‌ العسکري)، «باور حيات‌بخش» ي‌ است‌ که‌ شيعه‌ را در طول‌ تاريخ‌ پرنشيب‌ و فرازش‌ ـــ برغم‌ تحمل‌ آزارها و آسيبهاي‌ فراوان‌ از سوي‌ دشمنان‌ مقتدر و کينه‌توز خويش‌ ـــ حفظ‌ کرده‌ و به‌ اميد دستيابي‌ به‌ آينده روشن، به‌ ادامه جنبش‌ و تکاپو واداشته‌ است. بي‌جهت‌ نيست‌ که‌ اين‌ باور حيات‌بخش‌ (انتظار مهدي‌عج) از ديرباز، بويژه‌ در سده‌هاي‌ اخير، مورد حمله دشمنان‌ تشيع‌ (خصوصاً‌ کانون‌هاي‌ استکباري) قرار گرفته‌ و آنان‌ با صرف‌ هزينه‌هاي‌ گران‌ و تبليغات‌ گسترده، به‌ اشکال‌ مختلف‌ کوشيده‌اند آن‌ را ضعيف‌ و نابود سازند.

‌«انکار» وجود مهدي ‌عج و «مسخ» چهره وي، دو شگرد موازي‌ است‌ که‌ با هدفي‌ واحد: «مخدوش‌ ساختن‌ اين‌ باور حياتي‌ در ذهن‌ مسلمين‌ خصوصاً‌ شيعيان» ، در قرون‌ اخير تعقيب‌ شده‌ است. در شگرد نخستين، روايات‌ مربوط‌ به‌ حضرت‌ مهدي‌عج سست‌ و مجعول! قلمداد شده‌ و وجود ايشان، امري‌ موهوم! و ساخته پندار شيعيان‌ يا مسلمانان‌ تلقي‌ مي‌گردد. ولي‌ در شگرد دوم‌ (که‌ خطرناکتر است) ادعا مي‌شود: مهدي‌ (در قالب‌ ميرزا علي‌محمد باب‌ يا حسينعلي‌ بها يا قادياني) سالها است‌ آمده‌ و رفته، و اسلام‌ نيز منسوخ‌ شده‌ و به‌ موزه تاريخ‌ پيوسته‌ است!