عالم جليل القدر شيخ محمد جعفر نجفي (ره ) فرمود: در سامرا آشنايي از اهل آن جا داشتم ، كه هرگاه به زيارت مي رفتم ، به خانه او سرمي زدم .
يك بار كه به ديدنش رفتم ، او را رنجور و زار و مريض ديدم كه مشرف به مردن بود.
علت مرض او را سؤال كردم و گفتم : چرا به اين حال هستي ؟ گـفـت : چـنـدي قبل ، قافله اي از تبريز براي زيارت ، به سامرا مشرف شدند.
من همان طوري كه معمول خدام اين حرمها و سامرا است ، به پيشواز آنها رفتم كه براي خودمشتري پيدا كنم و برايش زيـارت نامه بخوانم و پولي كسب كنم .
در بين قافله جواني را ديدم در زي اهل صلاح و نيكان و در نهايت صفا و طراوت كه با لباسهاي نيكو به كنار دجله رفت .
غسلي بجا آورد و لباسهاي تازه پوشيد و با نهايت خضوع و خشوع روانه حرم مطهر شد.
بـا خود گفتم از اين جوان خيلي مي توان استفاده كرد، لذا دنبال او براه افتادم .
ديدم داخل صحن مـقـدس عـسـكريين (ع ) شد و بر در رواق ايستاد و كتابي به دست گرفت ومشغول خواندن اذن دخول شد، اما با كمال خضوع و اشك از دو چشمش به زمين جاري بود.
نزد او رفتم و گوشه رداي او را گرفتم و گفتم : مي خواهم برايت زيارت نامه بخوانم .

دين و مذهب همواره عامل تعيين كننده‌اي در تحولات سياسي و اجتماعي كشور ما بوده است. تاريخ ايران، از دوران باستان تا به امروز، مملو از جنبش‌هايي است كه براساس ايدئولوژي شكل گرفته‌اند. امپراطوري هخامنشي با اتكا به ايدئولوژي مكتب زرتشت قوام گرفت و دولت ساسانيان همبستگي ميان دين و دولت را به كمال رساند؛ خلفاي بني‌اميه و بني‌عباس، قرن‌ها با داعيه‌ي اسلام بر اين سرزمين حكومت كردند و سرانجام، از زمان صفويان به بعد، حكومت‌هاي ملي كشور ما با دين عجين گرديدند.