‌اولين‌ دولت‌ فزونخواه‌ و استعمارگر، كه‌ سران‌ بابيت‌ و بهائيت‌ با آن‌ در پيوند بوده‌اند، امپراتوري‌ روس‌ تزاري‌ است؛ امپراتوري‌ متجاوز و درازدستي‌ كه‌ در نيمه‌ اول‌ قرن‌ نوزدهم، با زور و نيرنگ‌ 17 شهر از آبادترين‌ شهرهاي‌ كشورمان‌ را اشغال‌ و از پيكر آن‌ جدا كرد و پس‌ از آن‌ نيز تا زمان‌ فروپاشي‌ (1917م) همواره‌ سد‌ راه‌ آزادي‌ و پيشرفت‌ ايران‌ اسلامي‌ بود...

سيد مهدي قزويني فرمود: روز چهاردهم ماه شعبان ، از حله به قصد زيارت حضرت ابي عبداللّه الحسين (ع )بيرون آمدم .
وقتي بـه شط هنديه رسيدم (شعبه اي است از رود فرات كه بعد از منطقه مسيب جدا و به كوفه مي رود.
آبادي معتبري كنار اين شط است كه طويريج نام دارد ودر راه حله به سمت كربلا واقع شده است ) از سـمـت غـرب شط عبور كردم .
ديدم زواري كه از حله و اطراف آن و آنهايي كه از نجف اشرف و حوالي وارد شده بودند،تماما در خانه هاي بني طرف ، از عشاير هنديه محصور شده اند و راهي براي كربلانيست ، زيرا عشيره عني زه در مسير، فرود آمده و راه عبور و مرور زوار را قطع كرده بودند و نمي گذاشتند كسي از كربلا خارج و يا داخل شهر شود.
هركس هم مي رفت اورا غارت مي كردند.
مـن نزد عربي فرود آمدم و نماز ظهر و عصر را بجا آوردم و نشستم .
منتظر بودم ببينم كار زوار به كـجـا مـي انجامد.
آسمان هم ابر داشت و باران كم كم مي باريد.
در اين حال كه نشسته بودم ، ديدم تـمـام زوار از خانه ها بيرون آمدند و به سمت كربلا متوجه شدند.

تشكيلات و حيات سازماني
انجمن حجتيه به موازات فعاليت در تهران، دايره عملكرد خود را در نقاط ديگر وسعت بخشيد؛ اولين گام براي بسط اقدامات، شناسايي مراكز و شهرستان‌هايي بود كه محل تجمع بهائيان به شمار مي‌رفت.
در برخي از نواحي ايران، بنا به دلايل مختلف، بهاييان فرصت تكاپوي اقتصادي و اعتقادي بهتري پيدا كردند.
از جمله در منطقه كاشان، خرامه، لارستان، سروستان، بابل، بابلسر، نور، سمنان به ويژه در منطقه سنگسر و...
حتي از فعاليت بهائيان در شهر مذهبي مشهد نيز گزارش‌هايي در دست است. طبعا به علت پيچيدگي رفتار و شيوه عملكرد اين جريان اعتقادي، نوع برخورد و رويارويي انجمن حجتيه، به همان ميزان از پيچيدگي برخوردار بود. انجمن براي مقابله مؤثر با اين فرقه، تدابير خاصي را مي‌انديشيد و با ساماندهي تشكيلاتي منظم و كادرسازي نيرو، همه توان خود را براي نقش بر آب كردن تبليغات بهائيت به كار بست.

بسم‌اللّه‌الرّحمن‌الرّحيم‌
اولاً خيلى خوشحالم و حقيقتاً خيلى متشكرم از يكايك حضار، بخصوص برادران و خواهرانى كه زحمت كشيده بودند، تحقيق كردند، مقاله تنظيم كردند، بعد كوشش كردند آن مقاله را خلاصه كردند - پيدا بود ديگر، مقاله‌ها كاملاً خلاصه شده بود - كه بايد خدا به ما توفيق بدهد، بتوانيم اصل مقاله‌ها را كه حالا چاپ كردند، در اختيار گذاشتند، وقت كنيم و ان‌شاءاللّه ببينيم. حالا بنده كه اقبال اين وقت پيدا كردن را بعيد است داشته باشم، اما دوستان خوب است به اصل مقالات مراجعه كنند و تأمل كنند؛ چون ما با اين مقوله كار داريم. همچنين از مجرى محترم و عزيزمان آقاى دكتر واعظزاده كه طبق معمول با سخنان كوتاه، مطالب زيادى را بيان ميكنند و با تظاهر كم، عقبه‌ى وسيعى از كار را با خودشان اين طرف و آن طرف ميكشانند، تشكر ميكنم. واقعاً ايشان و همكارانشان خيلى زحمت ميكشند؛ ميدانم.
لازم است يك تشكر ويژه هم از همه‌ى دست‌اندركاران بكنيم. خب، اين روزها مشاهده ميكنيد به تبع اين گلاويز شدن‌هائى كه استكبار جهانى و در واقع دشمن درجه‌ى يك آزادى، با كشور ما و با جمهورى اسلامى پيدا كرده - سر همين قضاياى اقتصادى و آثار آن بر عملكرد مجموعه‌ى حكومت و در زندگى مردم - طبعاً يك دغدغه‌ى عمومى در فضاى سياسى كشور وجود دارد؛ يعنى هيچكداممان فارغ از اين فكر نيستيم؛ در عين حال اين كار اصلى و اساسى و بلندمدت، دچار وقفه و تعطيل نشد؛ يعنى تقريباً به طور دقيق، طبق همان برنامه‌ريزى‌اى كه كرده بودند، اين اجلاس در زمان خود تحقق پيدا كرد. اين، بنده را، هم خوشحال ميكند، هم متشكر ميكند از همه‌ى دست‌اندركاران.
جمهورى اسلامى از برگزارى جلسات نشستهاى انديشه‌هاى راهبردى چند هدف عمده دارد، كه اين هدفها را ما نميخواهيم فراموش كنيم و از جلوى چشممان خارج كنيم.